در بیشتر کشورهای پیشرفته جهان، بخصوص در کارهای مرتبط با سلامت، داشتن یک مدک تحصیلی تنها شرط 
خدمات سلامت نیست. مثلا در آمریکا، داندگان مدرک روان شناسی، باید در آزمونی به اسم EPPP که مخفف Professional
Practice in Psychology است نمره قبولی (حداقل ۵۰۰) کسب کنند. این آزمون توسط انجمن‌های ایالتی و استانی
روانشناسی (ASPPB) برگزار می‌شود. ممکن است انجمن‌های مذکور از متاقضیان درخواست شرکت در آزمون‌های
دیگری مثل آزمون‌های مرتبط با قوانین و ایالات و آزمون اخلاق حرفه‌ای بکنند. به هر حال روال بر این است که
داوطلبان این رشته، باید در دوره‌های کارآموزی یا سوپر ویژن شرکت کنند و بعد از گذراندن این دوره، کار حرفه‌ای و
قانونی خود را آغاز کنند. این مساله در اروپا نیز برقرار است. به عنوان مثال در آلمان متقاضیان برای ارزیابی مدارک
خود، گاه مجبور به گذراندن دوره‌های آموزشی به مدت چند ماه و سپس شرکت در آزمون مربوط به رشته روانشناسی جهت
جبران کاستی‌های آموزشی و کاری هستند که به این فرایند اصطلاح Approbation گفته می‌شود. این رویه تحت قوانین
ایالتی و بسته به گرایش‌ها ممکن است دارای شرایط متفاوتی باشند.
از طرفی روان شناسی مانند پزشکی حوزه های مختلفی دارد که فارغ التحصیلان آن برای کار و اقدام خاصی آماده می
شوند. مثلا در روان شناسان تربیتی در دانشگاه برای مسائل مرتبط با یادگیری و آموزش تربیت می‌شوند. تا به کار در
مدارس بپردازند یا در امور آموزشی وارد شده و یا به تحقیق درباره شیوه‌های آموزش و کمک به تربیت معلمان بپردازند.
در حالیکه مثلا روان شناسان بالینی برای درک، پیش‌بینی و درمان رفتارهای نابهنجار، ناتوانی و آشفتگی‌های شناختی،
هیجانی، روان‌شناختی، اجتماعی و رفتاریآموزش می بینند و از همان ابتدا برای شش نقش آموزش می بینند که عبارت
است از ارزیابی و تشخیص، مداخله و درمان، مشاوره، آموزش و نظارت بر کار روان‌درمانگرها، و در نهایت پژوهش و
مدیریت امور مرتبط با روان شناسی بالینی است. غالب کارهای روانشناس بالینی، در راستای درمان و تشخیص، آموزش و
پژوهش است.
این شرایط ایجاب می کند در انتخاب روان شناسان، ابتدا روان شناسان دارای پروانه و سپس مرتبط بودن رشته آنها را با
مشکل یا درخواست خودتان در نظر بگیرید